O casal que reviviu o Samaín

Lonxe do romanticismo da novela Arañar el cielo, e nun merecido galego, este conto intenta atrapar desde a primeira liña, coma un esconxuro da miña escrita.

---

Marta e Lucía eran amigas da alma na escola, mais vivían en freguesías lonxanas. Coñecíanse tan ben que unha acababa a frase da outra ao falar e gostaban das mesmas materias. Sara era a veciña de Lucía, que baixaba con ela a andar ao pobo os días de lecer.

Aquel mes de novembro estaba a ser prodixioso nas colleitas, e os pais da nena, propietarios dun vasto eirado, prepararon unha festa de magosto para os miúdos.

Pitou afóra un coche de luxo: era a familia da doce Marta, que tropezou ao baixar, mais non rompeu a boneca de porcelana que lle trouxera de agasallo a Lucía.

– Esta es ti de maior, cando sexas unha madama- díxolle á súa amiga, e as dúas chillaron coma o timbre dun badulaque.

– Pasar á bodega, este ano temos bo viño- díxolles o señor da casa aos pais da outra.

– Vexo que criades porcos- reparou a muller ante o corpúsculo pedurado do teito.

– Matámolos, mais non os despezamos. Quitan o agoiro.

Namentres, as tres amigas inseparábeis estaban no salón mirando os debuxos animados, un especial de medo polo Halloween.

– Por que celebran o día dos mortos?- plantexou a Sara, mentres subía o volume desde o mando.

– Eu penso que fan riso dos mortos para alongar súas vidas- dixo a bela Martiña.

– Vós nunca vistes un morto?- espetou Lucía.

– Mortos????- expresaron as tres, que de contado permaneceron caladas até aparecer a pausa comercial.

– Por que tiras da manta?- protestoulle Lucía a Sara.

Entón, a manta aleteou até o teito e converteuse en arañeira. Marta quedou pegada alí arriba e botouse a chorar.

A ventá estaba aberta, decatáronse ao levantarse o vento, que fixo ondear as brancas cortinas. Éstas descobreron unha cabaza tallada que brillaba coma unha farola, cunha candela que o vento non consomía.

– Sodes as fadas do burato?- perguntou unha aguda voz de neno. Era Miguel, o irmán máis novo.

De seguido, escoitouse ao can ladrar, até semellar que choraba.

– Perdón!- exclamou Lucía.

– Que se di, babeca?- increpou Miguel fachendoso da súa maxia.

– Xúroche por todos os santos que non es trasno!

Daquela, Marta caeu no sofá cun fermoso vestido de tecido de arañeira.

– Hai un demo no eirado, atopouno o can furando no chan- díxolles a rapaza ás súas amigas. -Éntranos a súa ánima ás veces, está arraigada na casa coma os alicerces dun templo… Ás veces, cae sangue polas paredes, cremos que mata os anxos que trae o vento.

Pasada unha hora máis ou menos (os reloxos da casa non traballaban), o pai deu un estrondoso asubío dende o patio, congregando aos convidados degustar as castañas asadas do magosto.

– Esta variedade trouxéronma d’O Cebreiro- presumiu mentres todos comían gratamente.

– Están realmente boas, levan un regusto que pide máis- aprezou a nai de Marta.

O señor da casa remexeu nunha caixa e sacou un saco.

–-Vou avivar o lume con estes cabelos de besta- expresou. -As boas receitas levan ingrediente segredo!

– Que coidadiño tedes o xardín, adoro eses xeranios- comentou a muller, que mastigaba e non daba tragado…

– Luci é quen coida do xardín, aprendeu as artes da defunta da avoa. Rega os xeranios coas súas bágoas. Luci, amósalle a esta muller o xardín!

A nena colleuna da man e subiron os chanzos lentamente, coma o voo dun cabaliño do demo.

– Non pises!- alertou Lucía. -As herbas son o cabelo da fada.

– Que cacho de milleiral!- exlamou. -Vaites, por pouco crin que ese espantallo era unha muller, hahaha!

– Queres darlle unha aperta? É miña nai- trasladoulle Lucía.

– Como?

– Intoxicouse ao limpar o parquet con hidromel, bebeu auga do pozo para sandar e quedou alí cravada escapando do can rabioso, porque o temos adestrado para matar meigas…

– E que lle pasará á miña filliña nese vestido de arañeira? Teño moito mediño, moitiño medo!- dixo chorando, a piques de tremelicar.

– Mamaíña!- berrou Marta ao lonxe. Acto seguido, caeu un lóstrego.

O señor volveu asubiar, e o son propagouse pola aldea facendo eco.

Mentres a muller estaba extraviada no milleiral, o seu home derrubou a cancela co coche, destrozando os cultivos. Era un día gris, e as luces do coche iluminárona, semellaba unha bruxa na fogueira.

Marta estaba no asento traseiro, envolvida na arañeira coma unha oruga, coa cara violácea e respirando pola boca. O tremor do motor do coche arrolábaa coma o berce.

– Vamos ás Urxencias, a nena está tomada polo demo.

– Vámonos!- exclamou a muller, e o coche fuxiu levantando unha negra fumareda.

– Martiña, tes unha alma moi grande, coma o monte de tras do camiño, coma a campa do monte onde levan pacer as vacas. Grazas pola visita, nena leiteira, beizón- rezáballe Lucía á boneca de porcelana.

Unha vez, tras dunha das súas nobles sentenzas, bicouna na meixela, que se coloreou de rosa.

– Lucía, non xogues, que espertas ao trasno- rifoulle o pai.

Lucía foi para cama durmir coa boneca. Á mañá seguinte, estaba cega.

– Eu como as almas das nenas que xogan con flores- díxolle a boneca.

– Papá!- exclamou a nena angustiosamente, mentres se incorporaba ás apalpadelas.

Un tremor percorreu a casa mentres o pai se achegaba polo corredor.

– Que tes, babeca?- díxolle ao outro lado da porta.

Contrariada, Lucía deixou que seguira baduando, seguindo a súa voz cara á porta. Colleu e botou o fecho, tirando a chave pola ventá. Acostouse xunta á boneca coma un vexetal se agarra á terra.

Cando a policía derrubou a porta cun machado, na cama só había terra e unha boneca vella. “Levarémola á beneficencia”, expresáronlle ao pai, doído pola perda.

– Migueliño!- berrou ao marcharen.

– Perdón- respostou o pequeño trasno.

O home colleuno polas orellas e tirouno ao lume.

“O viño non é para os nenos”, lamentouse, mentres pelaba unha mazá temporeira. Sen decatarse, tragou o becho da mazá, que lle medrou por dentro até estrangulalo. “Era do país”, chorou no chan, acostado no seu sangue, que fixera unha poza da que bebeu o can… @mundiario