Terrores que asolaron a aldea galega dos que ter vergoña… A Envexa

No medio do monte, había unha chaira que semellaba un oasis na que moraba unha familia de labregos nunha palloza intemporal. Aquel verán había seca, mais gorecían na súa despensa víveres doutras colleitas e non tatexaban para ir buscar auga á fonte, que aínda chascaba unha pouca.

Era unha tarde de sábado cando os nenos se puxeron a furtar froita das árbores doutra leira que non era deles, que estaba sen traballar e pertencía a un malfadado vello que non se deixaba ver, estaba sempre á sombra bebendo do Caíño.

Os maiores da familia tiñan cobiza das terras daquel home, porque as herdara e estaban feitas vasto monte, o cal lles fixo coller, á noite, os paus da estrema e, así, correndo as lúas, foron sachando toda a maleza para ampliar a súa leira.

O bebedor de Caíño non  vía ben, dado o seu estado de embriaguez crónico que lle mermaba as capacidades, mais ben o viño lle facía compaña, e co viño era feliz.

Un día, naquel verán, de madrugada, caeu un trebón. Ao vello pareceulle unha batida de caza, ou unha festa.

A familia do monte estaba a pe, e o murmurio da festa e a ira da auga murmuriaba polas ventás da casoupa do Caíño. Pero aquel vello xa non sabía o que eran os mortais do vello que era, e naquel rebumbio e con aquel viño de verdade que lle pareceu que lle caera un sinal divino, que chamaban por el os deuses. El seguiu o seu sentido ata onde ecoaba a festa, ata que unha cor alaranxada xurdiu do ceo e sinalou a horta. Semellante verxel fíxolle pensarse morto, no Paraíso, mais non se percatou da falcatruada que lle fixeran.

Co amencer, aqueles seres da palloza camiñaron en ringleira pola portela. Parecían a Santa compaña, ou anxos caídos, de caras finas e pálidas e finos coma o trigo. Eran tan bonitos que daba pena miralos, deulle vergoña seguilos, coma se no mundo non houbera dereito. Ollounos poñerse á labor, e picáronlle os ollos.

Aquela noite bebeu e bebeu do Caíño e volveu sentilos, camiñando para onde lle levaba o son dos ventos. Así foi que caeu no rego e quedouse a durmir, pero espertáronlle aqueles demos e descubriunos volvendo mover a estrema... Entón caeu nel o sentido e atrás del o xenio, coma se o Todopoderoso lle castigara por crer nas ánimas.

El fora un gran home, de boa familia, e non deixaría que outra caste lle roubara o que era seu. Cando á outra vez ouviu a pandeireta, que eran pandeiros e non foguetes, andou o bosque e mirou para dentro da casa, iluminada por un candil. Aqueles demos danzaban e chimpaban, con aquela alegría do inferno, celebrando os seus furtos.

Así que o vello de Caíño tomou o sacho e guindoulles a cabeza a todos, e non houbo máis vida no lugar, porque el xa estaba preto de morrer, sabendo que eles marcharan ao Ceo, e que el era un diaño que estaba alí, mirando chover.