Os efectos da vida moderna e o misterio carnal nunha noite pontevedresa

Velaquí a razón segundo a cal toda cidade galega debe ter un casco vello: a superstición contemporánea colápsase ante os fitos da tradición.

O monte, á noite, é unha sinfonía de sons da natureza, mais cómpre estar ao tanto dos seus perigos. Unha noite de sábado, a noite máis pecaminosa, centos de mozos peregrinaron cos seus coches a un monte dos arrabaldes e silenciaron aquel sonoro silencio coa música moderna máis enxordecedora mentres danzaban e bebían sen parar.

Había unha moza no grupo á que chamaban todos Nena e que apenas falaba, senón que perseguía a luz escintilante dos faros e, chegada unha alta hora da madrugada, seguiu unha estela ata a fin.

Mais o camiño prolongouse dado que descubriu un camiño de lumes fatuos, ata que un atractivo home, de mirada penetrante e sorriso imborrable, ofreceulle unha exquisita bebida coa que lle prometeu que sería feliz. Dunha cor e textura apetitosas, Nena tomou a copa de hidromel e caíu nos brazos daquel home.

Con todo coidado e disposición, despregando a capa daquel traxe, voaron xuntos. O vampiro ascendeuna aos ceos da noite pontevedresa e percorreron os trazos do alumeado da cidade sobrevoando o tráfico, os áticos, os tellados cuxa altura contorneaban as farolas.

─Nena, non es feliz aquí e agora? Non deveces por que esta noite sexa eterna?

─Abofé!─ respostoulle ilusa.─Sempre quixen que me pasara algo diferente…

─Nena, es moi diferente ás outras mozas. Ao amencer─ indicoulle o vampiro─ serás a única coa que todos soñarán para sempre… Só tes que demostrarme os teus sentimentos: se non te cobras a vida dun mortal esta noite, desaparecerás de vez.

─Non me enganes así! Logo o noso amor é criminal?─ cuestionou ela dubitativa.

─Eu confío en ti. O noso amor é tan poderoso que non haberá no mundo un amante que o equipare. Nena, busca ese amante que me doe… Quero o seu sangue.

A moza fitouno con delicadeza e unha estrana sensación de orgullo. El sorriu.

Así que, adentrándose a pe pola alameda de Pontevedra, o vampiro embelesouna. Bicou aquel enorme crucifixo de pedra como xuramento da eternidade…

─Bicarasme co elixir da túa vítima na boca…

Logo, desapareceu.

Nena non vía o momento no que podería voar. Só era ter sangue frío, somentes tiña que loitar pola fe no vampiro… Atravesou as rúas da cidade extasiada polos efectos da beberaxe, e, a cada home que vía, máis confusa se atopaba. Era como se a forza da supervivencia lle fixera reprimir o instinto asasino. Ningún tiña o carisma del, pero por ese motivo sentía mágoa deles. E por que ela non podería beber de cadaquén unha e outra noite e seguir amencendo como toda a vida? Tampouco quería morrer! Mais tiña unha corazonada no orgullo.

Confinada nunha calella, albiscou unha porta de madeira podre pola que saiu un gato negro. Atreveuse a abrila, acariñou ao animal. A casa estaba ateigada de gatos, e no recibidor había un crucifixo con remates dourados. O gato negro faloulle estas verbas:

─Aínda es unha cría, por iso deberías estar durmindo. Nesta casa, a estas horas, tódolos gatos durmimos. Encántanos soñar!

─Eu estou soñando esperta!

─Queres espertar deste soño? Vai ao xardín e roe unha ortiga, así espertarás.

Así fixo Nena… O ceo case comezaba a clarexar. Tiña os beizos tan irritados da ortiga que lle sangraban. E alá foi á Alameda, onde algo lle acontecería.

O vampiro apareceu dunha sombra, e, ao vela, achegóuselle cos brazos abertos, arrodeoulle a cintura e mirouna aos ollos. O vampiro tiña os ollos da cor do ceo, profundos, cambiantes. Locendo os seus colmeos, mordeulle a boca.

Pero el, experto no elixir do sangue, constatou que a moza era cobarde e quería morrer. Arredouna, seguiu mirándoa con aqueles ollos brillantes. Asestoulle unha fría labazada e concluíu o seguinte: “Mísera mortal…”

Entón, ela abalanzouse sobre el con unllas e dentes, rabuñoulle a cara e descoseulle o traxe. Sentira a súa vida ameazada, amosou o seu instinto de supervivencia. As primeiras raiolas de sol iluminaban a grande cruz de pedra. Nena era agora unha gata cuxa ira felina, nun domingo do noso señor, cumprira co agoiro segundo o cal un gato negro pode matar un vampiro.

O nome da moza desaparecida percorreu tódalas rúas de Pontevedra, e ela acudía en forma de gata, e ninguén lle atendía. Coa lástima de abandoar ao ser humano, Neniña seguiu matando vampiros e reencarnouse sete veces noutras sete mulleres.