Unha alegoría sobre o fenómeno da inmigración e o concepto de patria

A tradición non imposta é aquela que sobrevive. Hai cousas que non cuestionamos porque sempre foron así, mais, de cando en vez, un cambio axita conciencias.

Érase unha vez o grande Exipto, onde os brazos do deserto tocaban os verdes campos da ribeira do río Nilo, onde os montes albergaban ás anduriñas e as pirámides aos faraóns, xa que todo Exipto adoraba ao deus Sol que acariñaba coa súa raiola o amencer e arrolaba a todo o pobo ao meditar a boa acción do día no sagrado ocaso.

Alí as cousas eran como tiñan que ser, ninguén cuestionaba que, chegado un día, a nosa pequena anduriña seguira o voo das súas semellantes fuxindo da estación seca. Esta anduriña queríalles moito ás outras, ao tempo que se sentía abraiada polas alturas, o mar, as nubes que lle abrían camiño e a esperanza de recobrar os folgos da viaxe con aire puro e fresco coma o que respirara na súa mocidade.

Así que axiña, unha vez descoberto o destino, albiscou un monte coma unha pirámide, mais verde e neboento, pero poboado duns outros campesinos que traballaban tanto coma os exipcios. Descendeu o val, as anduriñas todas ciscáronse polos tellados e ela, esta sinxela anduriña, acomodouse nun amendoeiro en flor moi semellante aos que xa coñecía.

O amendoeiro acolleuna nas súas ramaxes e librouna dalgún apuro na fame e na saraibada.

─É vostede moi amable, calquera diría que non ten fillos─ agradecíalle a anduriña.

─Ti es tan bonita que terás fillos fermosos─ contestáballe o amendoeiro.

─Sabe que, alí onde nacín, había chairas cheas de amendoeiros?

─Eu sonche de aquí, e o meu froito é benquerido.

─Hai anduriñas galegas?

─Esa es ti, meu ben!

Así que os ventos comezaron a soprar e as súas amigas avisárona de que debían voltar por onde viñeran, mais a repoluda anduriña fíxose forte e sentenciou:

─Como a árbore pon raíces na terra, eu sementarei este val co meu bico.

E así marcharon todas agás ésta.

Chegou o inverno galego, a anduriña xamáis vira un inverno! Pero os traballadores campesiños ofrecéronlle vivenda nun pombal.

Había unha pomba chosca que desprezaba o seu chío:

─Vaites meniña! Semella que chamas polo diaño!─ increpáballe.

A pomba coxa tampouco a tiña a ben:

─Señoriña anduriña, non lle hai que ter medo ao pan, que vén do millo.

Mais había unha pomba branca que non lle quería mal, e xuntas sobrevoaban o verde val e petiscaban vermes no herbal.

─Sempre tiven lástima dos caracois, porque son tan coitados que cren que sempre están na casa─ díxolle unha vez a pomba branca.

─A min faime estar triste que os homes talen as árbores─ respostoulle a nosa anduriña.

─As árbores, cando van vellas, podrecen; pero os homes que as talan son os novos, os homes vellos cren que esa podremia é maligna, mais fai florecer os campos… Pero, ao meu ver, as árbores vellas queren morrer e os homes vellos abofé que non.

Así que a nosa anduriña galega chegou a vella, mais, sendo a única, non puido formar unha familia. Aínda así, puido ver as cores do val, o orballo sobre o río, as queimas do outono, as luces do Nadal… Un día, ouviu por primeira vez ao cuco:

─Oe! Ti tamén es novo por aquí?

─Eu sonche tan importante que todos me queren escoitar.

─E que é o que lles dis?

─Que chega o bo tempo!

─E só iso?

─Ti que máis tes que dicir?

A derradeira nevada do inverno, que se apoderou da primavera, quitoulle a vida á nosa anduriña. Foi unha madrugada cuxo amencer foi o mesmo de sempre, a excepción de que, aquel día, ninguén viu á anduriña pousarse en ningures.

Deu en precipitarse nunha rocha quentiña cando aínda respiraba, só podendo ver o ceo, entre cuxas nubes chegaban anduriñas novas. “Terei morrido coma un faraón?”, pensouse. Aquela rocha tamén estaba morta, mais sempre tiña sido galega.