Se un vello Ernest Hemingway se viñera encariñar co mar de Arousa

As vacacións son chegadas e cadaquén as vive ao seu aire. Vexamos o que acontece ou deixa de acontecer neste tempo.

As lenes ondas do mar arrolan a sesta de Hernesto na súa barquiña ancorada na praia. En desuso desde se ter xubilado, alí a está todo o ano. Non embargante, agora Hernesto visita esa praia polo verán. Se hai unha cousa que lle guste é a calor e que a auga estea fría, e se hai algo que lle guste facer é durmir.

Tamén lle gustaría ter navegado a outro país, pero lle quere demasiado á súa muller. Ela quedou na casa a atender os netos, e está a pensar o que lle prestou o xantar cos críos de vacacións. El nunca colleu vacacións, e se non había traballo, mala cousa.

Xusto viña de falar airadamente da présa que se dan os vendedores en vender e os compradores en gastar e ninguén estaba dacordo pola cuestión da especialidade laboral, así que evitou o café, picou do queixo con membrillo e achantou polo borde da estrada baixando para a praia.

Logo se lle deu por pensar no ben que han de vivir no Brasil, onde teñen máis natureza ca nós e son máis deles. Ten visto reportaxes sobre o Corcovado e as favelas, e concluíu que alomenos non teñen lei e son ben. Hai quen se vai xubilar ao sur, pero el lles quere demasiado aos seus netos.

Non deixa de estar á expectativa do que acontece ao seu redor. Hai uns críos na beira facendo castelos de area, que é un xogo que aínda non se perdeu. Parece que están a facer unha obra municipal do moito que pelexan polo caldeiro, e lle pareceu que ao final unha onda conseguíu que fixeran as paces. Se non se perdera a bondade, meditou, non faría falla a política. Pero os troques en vez dos cartos só valen para a afición.

E é que no verán dá gusto pasear. As mulleres núan os pés e locen os mellores colores, e parece que lles gusta a vida alegre cando lles miras, pero parecen o tirano se lles tocas, que ha de ser alguén. Hernesto está nunha idade na que apreza o mellor da vida que se acaba, pero non perdeu un chisco de amor pola súa muller… E é que o que fai é comparar, porque ten por orgullo ter casado no mellor da vida coa muller máis bonita.

Daquela, a autoestrada era unha congostra, agora ben, cheíña de flores. Cáseque é unha mágoa que non lle grabaran un vídeo a aquela travesía, que hoxendía de seguro estaría enchida de plásticos como os que recolleu o municipio co gallo dos turistas.  Agora tes traballo, tes coche, e tomas o mundo.

E logo o ceo azul non é o mesmo teito para todos? Igual por un medo á morte inconfeso Hernesto durme moitas horas, e é que lle dá pena non chegar a ver que o mundo se arranxe. Toda a xente que está agora na praia é feliz e non se explica o feito de que, por irmos máis tapados, expresemos máis carácter… O carácter é bo se estás namorado, pero o malo é que casamos cunha soa persoa. Que disque nacemos chorando, pero se choras non fas nada… Indo vello esqueciches moitas cousas, quedando claro que o importante es ti mesmo, por iso a morte é o teu drama.

Así que, alomenos, no verán hai quen lle entenda. El está xubilado, ten os seus aforros, ten que descansar. O que pasa é que non lle chama o deber porque sabe que ninguén quera nada del ou molestarse por el… E tanto lle ten, porque calquera día morre ou emigra.

Pouco a pouco, vai baixando a marea. Sínteo porque o rumor da xente óese menos. Agora sobrevóano as gaivotas e sinte morriña polos seus días de pesca, e máis, de cando en vez, óense motores de lanchas para logo intensificarse a oleaxe que lle arrola. Pero nada perturba o seu sono.

Entón, aqueles pensamentos disípanse. Comeza a soñar nun sono profundo cousas como que voa por riba das montañas, bica a man da Bella Otero, gaña unha batalla no Parlamento. Soños en color e moi brillantes. Pero, pensa, acontecerán no futuro ou deberían ser así. Porque el non sabe quen vai estar daquela, improvisa o mundo no que pode.

Un peixe chapúzao todo. Esperta… Abre os ollos e ten o sol xusto enriba. Din que isto todo é o que acontece antes de morrer, pero Hernesto non llo ten escoitado a ninguén.