Terrores que asolaron a aldea galega dos que ter vergoña… A Avaricia

El era un xudeu de Ribadavia que practicaba o rito do viño. Almorzaba sopas borrachas, brindaba á mañá e polo serán, ata que chegaba a noite e afogaba nunha copa repasando as contas da súa riqueza, xa que este xudeu era xoieiro e comerciaba coas mellores alfaias traídas da India, do Perú, das minas das Médulas… E os seus artesáns eran tan dóciles como habelenzosos, quen moraban a cidade recollidos nas súas casas, alí onde traballaban. Malia todo, Ribadavia era coma un pequeno país onde el era considerado un grande.

O home viaxaba por todo O Ribeiro no seu carro, mais, de man en man, as súas xoias engalanaban a mulleres de toda caste, e el sentía tal atractivo, víase no poder de facer ás mulleres felices, cando, ao recibiren a mercancía, enchíano de eloxios.

Ás veces, pagábanlle cun barril de Mencía e o cargaba no carro, ía bebendo polo camino. Cando ninguén albiscaba, canturriaba vellas coplas, circulando pola beira do camiño, deixando ir ao cabalo.

Mais, fóra da riqueza, o meirande anceio deste home era, porén, a súa mellor clienta: a marquesa. Ela mandáballe mozas da aldea á exposición, vestidas co seu roupeiro, e o xoieiro entregáballe os complementos afíns. Iso si, a ningunha delas lle acaían mellor os traxes cá ela, quen locía cada domingo a grandeza dunha raíña, a beleza dunha deusa, os xeitos dunha señora.

Esta muller era a deusa inalcanzable do xudeu, a elixida, digamos, dos seus soños. El envolvíalle os artigos con seda, ela pagáballe con servintes. A cidade estaba en vilo por tales tratos, porque, á noite, no barrio xudeu, o laúde entoaba coplas de amor, o home cantaba por ela sen o valor de levarlle un ramo ao pazo, xa que a marquesa tiña un frondoso xardín que avergoñaba a calquera paisán.

A marquesa recibía os manuscritos do xudeu,  que dominaba o romance do país e tentaba impresionala coa súa entrega e devoción, pero ela asinaba as notas e lle enviaba cartos en troques. Un negocio tras doutro ela rexeitaba ao comerciante, xa que practicaba un credo ruín e ela era cristiá.

Chegou a feira anual a Ribadavia. Chegaron carros con alimentos e artigos de recónditos lugares, os vilegos botáronse á rúa e brindaron pola festa. Daquela, a pesar da caste, toda a cidade gozou xunta.

Unha noite de feira o xudeu atopou á marquesa vestida e bonita coma nunca. Achegouse a ela co gallo de terlle visto as súas xoias no cabelo e as mans, e o home sentiu semellante paixón que bicou alá onde mirou. Ela decidiu rexeitar o convite a viño e, cos seus cálidos modais, comproulle a botella de Mencía.

Alá a marquesa camiñou toda a cidade cara ao seu pazo, que tiña as portas abertas en sinal de concordia e boa veciñanza, como tamén os visitantes andaban aprezando o xardín con gratitude.

De madrugada, a néboa tapaba o ceo e a friaxe recolleu aos ribadavienses nos seus aposentos, como igual a señora do pazo, que con xúbilo bebera ben do viño.

Mais o namorado permanecía no pazo, e observou como a muller se desprendía das súas prendas eludindo as súas xoias, e puido ver o seu corpo desnudo feito magnificencia, coma se aquel embeleso fora un reclamo, luxosamente tentador. Tanteando o cuarto, colocouse o seu anteface e caeu na cama, algo zoupona, mais tal e como as mans del estaban pousadas nas cortinas, nervosas e anhelantes.

No momento en que quedou a durmir, el conseguiu posuíla, facela súa, tocar a riqueza daquel corpo, darlle vida ao seu oficio. As xoias tintineaban tanto como as patas da cama, e a ela parecíalle soñar co paraíso ou se cadra ir alcanzando a paixón divina… Á marquesa prestoulle ben aquel viño, ben que lle prestou.