O paradoxal da beleza inalcanzable que o artista persegue con resignación

París. / Pintura de Edouard Cortès.
París. / Pintura de Edouard Cortès.

O amor lévanos a abandoar todo ou a loitar ante todo por protexelo. Habemos de dar as grazas? Deamos grazas por estarmos vivos... Novo conto desta autora.

O paradoxal da beleza inalcanzable que o artista persegue con resignación

O amor lévanos a abandoar todo ou a loitar ante todo por protexelo. Habemos de dar as grazas? Deamos grazas por estarmos vivos... Novo conto desta autora.

─Donas e galáns, apreséntolles─ indicaba Lois Antela, recoñecido cantautor─ a “Serenata dos ciscados lunares nas túas costas”, cuxa melodía lle escoitei ás brañas.

“Palmo a palmo, posúo cada abrazo… Fermosa escultura de chocolate branco”, dicía a letra deste novo éxito do artista local. O seu virtuosismo era, non embargante, a cuncha dunha criatura doída. Protagonista das rúas da cidade, aquelas que sempre o albergaran, asociaba a cada recuncho unha historia de amor. A súa carreira comezou tras experimentar un tráxico momento de desolación e soidade tralo falecemento tráxico da súa moza, á que recordaba en cada momento e acorde, pois adoitaban sentar no parque a tararear o amor, a amenizar o amor; a tocar, compoñer, actuar o amor.

Pero ela morreu e o espectáculo continuou. A cada ovación, Lois sentía á amada; cando tocaba, bicaba a man ou a vida. Co namorado que estaba, como non choraba por tódalas esquinas?─ preguntábanse os seus admiradores ás súas costas. Outros, a quen nunca lles pasara nada malo, dicían: que gran talento! Será unha estrela!

O mozo tiña un segredo (ou dous): visitaba un psicólogo na clandestinidade ao que se lle presentou baixo o pseudónimo de “Viriato Río”, e lle dicía as súas mentiras na consulta para recibir verdades; o outro segredo é que durmía cunha boneca, unha fermosa boneca de porcelana que adquiriu nunha feira… Cando a vira quedara petrificado do moito que se asemellaba á súa amada.

De feito, Lois portaba a súa boneca xunta a el a calquera sitio, agochada na mochila coma un canguro e sabendo que ninguén o adiviñaba. Pero non era un segredo que seguira namorado!

Desgraciadamente, non estamos sós neste mundo… Aínda que isto non foi o que lle pareceu a el, senón que todo froito dá a súa semente… O que aconteceu foi que, durante un dos seus concertos na rúa, a súa arte rivalizou cos choros dunha meniña. O cantante detivo a actuación e declarou: “Que ninguén sufra por min.” Adentrouse por entre o público e regaloulle a súa boneca e a meniña encontrouse mellor.

Para maior desgracia, Lois pasouno mal sen o seu obxecto fetiche, foi coma se lle amputaran un membro. Como non podía durmir, pasou a noite acariñando a súa guitarra, cuxa fisionomía era realmente feminina. O pior de todo é que, aínda que as súas mans seguían sendo virtuosas, á mañá seguinte, cando foi mercar o pan, notou voltarse tatexo: “P-pa-pan! Gr… Ah! …zas”, tatexou. Así que, con frenético disimulo e un vago pavor, deu o seu paseo matutino ollando todo ao seu redor con vertixe e desolación… Ata que oíu música! Tratábase dun escaparate dun anticuario cun altofalante que atraía tódalas miradas cara aos seus títeres. E velaí! Lois adicou, desde aquela, as súas virtuosas mans ás feiras de títeres.

Afincouse no parque, arrodeado de meniños, facendo danzar os bonecos a ritmo de tódalas músicas que el tiña en vinilo, unha colección senlleira.

Como os nenos acudían tódolos días, íanlle pedindo as súas pezas favoritas. Pero, afoutados eles, comezaron a poñerlles voz aos títeres cambiando o curso das historias. Parece mentira que fixeran a catequese! Ata botaban peidos! Lois tivo un novo xesto inesperado, aínda que eles agardaban pelexa. Pousou os fíos e púxose a bailar ao son dos seus discos, moi disgustado porén. Pensando que a situación daría orde ao parque, as nais dos nenos foran á praza de abastos e éstes lle tiraron tomates. E veña tomatazos!

Con toda dignidade, ao artista aquilo pareceulle vandalismo. Á hora de comer, cando non había perigo (pois os diaños estaban nas súas casas), chamou á policía, logo a Protección Civil, despóis aos bombeiros… Incluso á Interpol. E chamou a tantos porque ningún furrulaba, é dicir, sería por cousa da cabina de teléfono, pero a centralita lle desviaba as chamadas a fíos musicais coma se lle metera moedas a unha gramola…

Vagando, outravolta, as rúas da súa cidade, Lois estaba desolado. Ultraxaran a súa meirande paixón: a música. O sol poñíase por tras dos tellados e a lúa era como de nácara nos malvas e rosados do ceo.

Non había público, perdera a súa fama patéticamente e alí estaba, afrontando outra noite e máis só ou máis triste ca nunca, ou certo, finalmente, nos seus sentimentos.

Así que foi asubiando de camiño a casa e recordou as súas melodías: “Suspiro vestido de frío”, “O teu bico favorito”, “Canción para o primeiro aniversario”, semellantes temas.

Entón, estremecido por algo, quizáis plo abrigo dos soportáis, entoou unhas notas, unha escala, graves, agudas, pianíssimas… Foi quen de musitar unha ópera. Xa non era tatexo, perdera o seu prestixio… Pero, vaites, seguía vivo.

Non lembraba como se era feliz, que facer, así que se botou a durmir. Algo soñaría, durmía ben, pero, na madrugada caíu unha chuvia torrencial (que non lle perturbou). Pero notou un tacto na súa cara. Un bico? Non. Caían goteiras… Goteiras que lle fixeron chorar. Agarrou a almofada, mordeuna.

“Non podo estar só, non sei”─ díxose. “Porcelana con mans de esquío, ollos de bichiño… Queda en calquera sitio, me acompañaba.”

Comentarios