O espírito santo nun documento que desvela unha orixe pagá e desoladora

Biblioteca.
Biblioteca.

A mestura de crenzas e liturxias, neste mundo, é moi común. Mais o misterio, se existe, é máis incomprensible do que a condición humana.

O espírito santo nun documento que desvela unha orixe pagá e desoladora

A mestura de crenzas e liturxias, neste mundo, é moi común. Mais o misterio, se existe, é máis incomprensible do que a condición humana.

 

Nomearei á cidade da que falo Vila Curuxa, mais non darei en atopar os devanceiros desta estirpe. Aquí hai terreos abondo para unha urbanización e pistas de asfalto entre os lugares, aínda que a oficialidade non se coida en absoluto do patrimonio histórico. Así, aconteceu unha vez o seguinte altercado…

O pazo do Senlleiro achábase nun lamentable estado de conservación. Dicían que o conde Senlleiro, aldraxado pola nación, partira sen máis coñecemento a surcar os mares nunha galera, pero o acceso á súa vivenda era do xeito dunha expedición amazónica.

Así que, pasados os séculos, Vila Curuxa era unha cidade en expansión, cuxa posición estratéxica requería dun hotel. Os promotores fixéronse coa parcela e levaron aos seus técnicos a estudar o seu potencial. Mais acharon un inconvinte: xunta á capela do pazo, había un camposanto e a orde oficial defendía respectalo. Como explotar turísticamente un cemiterio? Como é que ata daquela ningún cidadán de Vila Curuxa reclamara aqueles mortos? Sen dúbida, neste caso poderíase recurrir a lei.

Por outra banda, os historiadores locais estaban moi interesados pola vida de Senlleiro e conseguiron aportar ao proxecto un equipo de documentación: Vila Curuxa gañaría sona e rigor histórico, potenciando a súa eminencia estratéxica.

O equipo quedou marabillado polas reliquias que albergaban aqueles corredores: diamantes incrustados nas lámpadas, marcos de ouro en espellos ferruxentos, cortinas de seda ou chan de lousa… Sen dúbida aquel luxo era digno do conde que dera a coñecer a antiga vila.

E, finalmente, máis ca o seu idílico dormitorio tomado polas edras do balcón, os historiadores deron co seu despacho! Cuxas paredes estaban cubertas cunha rica biblioteca; atoparon exemplares de literatura francesa, unha Biblia do Renacemento, códices dos xermanos… Mais, inesperadamente, nun dos caixóns do escritorio de madeira de castiñeiro, amosando un fortuíto estado de conservación, como querendo ser atopada, estaba cal fora, seguramente, a derradeira misiva do conde Senlleiro. Cambiaría a súa historia coñecida? Como é que non chegou ao seu destino? Sería unha nota de suicidio?

A caligrafía indicaba paciencia na redacción, mais o estilo era estrepitoso, desesperado..,. Tratábase dunha narración que coidaba ser eterna. Velaquí:

En tal ano do noso señor, dispóñome a narrar o devir dos tempos con toda decepción na humanidade, cando un nome da miña alcurnia, feito a imaxe de Deus, haberá de partir alén mar condenando á desfeita aos seus escravos, deixados no pecado dunha situación lamentable desde que desafiaron a miña condición inmortal coas súas prácticas pagás.

Se o pobo pasaba fame, eu era presa da melancolía: o sinal divino era xusto, os meus escravos nunca recibirán o meu perdón e o casal Senlleiro non obterá herdeiros. Maldito sexa o día no que esta xente recibiu a comuñón, cando só teñen a dor do agro, cando venden a súa alma en troques de pan.

De xeito que cabalguei polas miñas terras con mirada serena, os meus servintes axeonllábanse, o tempo pasaba… Mais non houbo fada que culminara o meu condado, e, dado o meu sofrimento vital, decidín sacrificar as miñas riquezas como ofrenda á eternidade. Entre elas, aquela xoia dos meus eirados, a bela Xiana da Pena, quen se ofrecía a lavarme os pés e traerme os doces de Pascua do panadeiro da vila (un desgrazado usurário sen sangue). Só nela confiei o meu sorriso, ela era a nai Terra, mais por elo unha lacra pagá. Seguíame a tódolos recunchos coma unha cadela: agasalleille un bico na man e deixeina á súa sorte (que sería adorarme por tódolos tempos).

Mais os malfadados vilegos tomaron ruta ao mar río abaixo, apuparon a miña partida. Eu cargar escravos na miña bodega? Non era mellor abandoalos en liberdade? O país morrería comigo! Eu son o espírito do país!

E no camposanto medraban papoulas sobre a tumba de Xiana da Pena, a cal procederon a exhumar na pesquisa de probas. E o seu corpo estaba intacto. A súa pel era branca e suave, o seu cabelo caíalle até os noelos. Á primeira luz do sol que a descobreu, abriu os ollos. Eran uns ollos dunha cor indescriptible.

─O vampiro Conde Senlleiro queimou esta igrexa, calcinou aos meus compadres. El tocou a miña man por toda a eternidade, mais aínda sigo triste. Senlleiro é o agoiro dos mares. El rexeitou a miña carne por impía, mais deume a gloria de Vila Curuxa por terme dado por bruxa. Maldiciu. Sacrificou ao pobo no nome de Deus; mais pecou o elemento do lume cos seus escravos, o elemento da terra co meu corpo─ confesou a inmortal Xiana da Pena.

Aquel equipo foi presa dunha fe estarrecedora. Todos quixeron bicala e tocala, pensaron que era un mesías dos tempos enchegados. Pero ela, ante os bicos, mordía. Así que logo se pensaron que era un trasno.

Sóubose un segredo en toda a cidade, que emulou o desfile do río e pecou o elemento da auga.

Xiana da Pena foi aniquilada ao cumprirse o elemento do vento: unha bala da policía sepultouna e, con ela, o rexurdimento de Vila Curuxa. Non era de prata, mais ela nunca fora de sangue azul…


     

Comentarios