Dous pallasos e unha litrona: A crónica de dous 'clowns' arrastrando o seu espectáculo

Debuxo dun pallaso de ahiva.info.
Debuxo dun pallaso de ahiva.info.
Compostela. Todos quedamos apampados cando criamos que ía principiar realmente a función. Non foi tal. O pallaso sentou de novo. Colleu a litrona e deixou caer o corpo no banco cos ollos pechados...
Dous pallasos e unha litrona: A crónica de dous 'clowns' arrastrando o seu espectáculo

O sol viña morno e amante na Alameda de Compostela. Pé das roseiras chegan dous pallasos. Son as Festas da Ascensión. Quedamos a ver o espectáculo. Os pallasos tamén sentan mais comezan a beber dunha botella de cervexa Mahou de litro. Diante, deixaran os seus aparellos: dúas caixas baleiras de Estrella Galicia e unha saba verde luxada. Seica iso ía ser o escenario. Ían acompañados dun terceiro personaxe. Este, moi fraco, vestido de chándal Nike e cun andar torto de mancado. Achégase a nós, ensina un dentame negro e incompleto querendo sorrir e pide cartos cun sombreiro de copa que lle acaba de coller a un dos pallasos.

—Primeiro teremos que ver o espectáculo, non? Dicimos.

El dá media volta e coméntallo aos dous do grupo. Ao meu carón están varios nenos, entre eles os dous meus.

—Papá, qué pallasos tan raros, verdade?

Un dos artistas leva unha frauta e viste unha especie de frac. Vai todo de negro. Porta un aquel de director de orquestra que levase varios días a durmir na rúa. O outro ten o rostro pintado de branco e traxe de luces. Mete a man no peto e comeza a lear un cigarro con moita parsimonia. Bótalle un par de caladas e do canuto sae un fume denso e branco...

Comeza —ou iso cremos— a función. Pero todo son preliminares: saúda, un a un, a todos os presentes (seremos uns vinte): bico ás mulleres na man, choque de palmas aos varóns. Hai banda sonora, pero non se escoita entre o chunda-chunda das barracas da feira e a frauta doce do home orquestra, que non dá para máis. O pallaso de branco segue a saudar a canto transeúnte se pon a tiro. No medio da nada deixou as dúas caixas de cervexa e a manta luxada.

Regresa. Sorrí moito e camiña aquelado. Os nenos rin. “Está borracho”, afirma un dos cativos. Eu lembro entón a Hans Schnier, o protagonista de Memorias dun pallaso, do premio Nobel alemán Heirich Böll, cando di: “Boteime vestido na cama aínda desfeita, bebín o resto da botella e sentinme, por vez primeira en meses, libre por completo...”. Tamén lembrei, cómo non, os personaxes mancados de Roberto Vidal Bolaño.

Porque todos quedamos apampados cando criamos que ía principiar realmente a función. Non foi tal. O pallaso sentou de novo. Colleu a litrona e deixou caer o corpo no banco cos ollos pechados. Ao seu carón subía, lento e indeciso, ese fume branco e denso que agora saía da boca do seu compañeiro, o frautista...

E a xente comezou a marchar.

Comentarios