A orgullosa e desputada dársena coruñesa de Oza afúndese nun cemiterio de chumbo

Amanecer en el puerto de Oza, en A Coruña. / Twitter
Amanecer en el puerto de Oza, en A Coruña. / Twitter
A do porto coruñés de Oza non é unha crise coma a da construcción, a do sector automobilístico, a dos xornais ós que non chega a publicidade que os sosteña, non.  En Oza hai un berro seco silandeiro.
A orgullosa e desputada dársena coruñesa de Oza afúndese nun cemiterio de chumbo

​Facía frío e chovía na coruñesa dársena de Oza. E, nunha especie de tentar retrotraerme ós tempos estudantís –tan lonxanos xa!– Gustavo Adolfo Bécquer fíxoseme presente nesa mañá desapacibre que convidaba á mesa camiña e o antigo braseiro para exclamar, co poeta dorido, "Deus meu, que sós quedan os mortos!".

Os meus mortos eran, nese momento e neste intre, as ducias de barcos dunha marabillosa policromía que, atracados ou abarloados, agardaban a execución da sentenza.

Se o silenzo tivese un son de seu, este sería o da dársena de Oza, onde só se escoita o grallar das gaivotas e o ruido  do motor do coche da policía portuaria. Oza é un cimeterio de aceiro. Un Pearl Harbour de 2019 vítima do bombardeo inmisericorde dunha crise que, ao que semella, afecta especialmente á construcción e que, sen embargo, deixa no campo de batalla do mar milleiros de mortos vivos que ninguén contabiliza porque, entre outras cousas, o mariñeiro tripulante de cada un destes barcos que se consomen coma lampadiñas de aceite e os armadores dos mesmos non constan coma perdedores de emprego nin demandantes da insulina que diminúa o efecto da diabete económica que lles afecta. O porto de Oza cáese a cachos. O seu silenzo é o propio dun cimeterio de árbores de ferro dotados de radiobalizas de 406 MHz. As cruces dos seus sartegos son os radares, os gonios, os mastros. As capelas ou as instalacións dos forenses, as pontes de mando.

Todo, absolutamente todo, está morto en Oza. Só a campaíña da hermida que hai a carón do porto e a luz noitébrega do faro reconvertido dan fe dun tempo que se foi e non fica lonxano no que un barco era unha empresa, un lugar de traballo, o fogar dunha ducia de mariñeiros á percura –en Gran Sol ou no caladoiro nacional Cantábrico Noroeste– do peixe necesario para vivir dignamente do traballo. Moitos daqueles mariñeiros pediron estes días ós seus armadores 20 euros para pasar as festas con algo quente e distinto do frío de cada día.

Crise?... Non. A do porto coruñés de Oza non é unha crise coma a da construcción, a do sector automobilístico, a dos xornais ós que non chega a publicidade que os sosteña, non.  En Oza hai un berro seco silandeiro que nen siquera perturban os estaleiros e obradoiros próximos. Empáñanse os lentes e non é a salitre. Tampouco a choiva. Nen o vento mareiro. É o son do silenzo que preludia a morte de 40, 50, 60 ou máis barcos que se venden, que se están despezando, que están embargados, que agardan o seu destino ao socaire da liquidez dos armadores que empeñaron os seus patrimonios ou que, simplemente, optaron por deixalo todo  para que "o coma Facenda, as compañías de seguros, os bancos ou a súa puta nai".

E os tripulantes?.... Os tripulantes morren coma pardais nunha gaiola que créron  era de ouro e que non é máis que pura lata chapada. Os mariñeiros mercan unha outra vez tabaco de liar, volven ao chiquito e deixan o vermú, o güisqui, a crema, o café con pingas porque son máis caros  e porque ademáis un non aguanta en casa a ollada de quen pide solucións sen acusar de nada a quen nada ten e menos vai ter mañá. O mariñeiro está na rúa, literalmente varado. En seco.  Entre vedas, temporais e a falta de liquidez do seu armador, nen siquera ten o recurso do subsidio de paro. Non se achega ó porto por non chorar, por non verter sangue polos ollos ou polas galas, por non dicir que está ata os collóns do silenzo de Oza, do silenzo dos sindicatos, do silenzo do vento esta mañá, do silenzo do mar que nin se move nin afunde no mesmo porto os barcos embargados, os barcos que percuran comprador, os barcos aos que Repsol extrae combustible previamente servido e que o armador non pagou non últimos fornecementos. Apodrecen as volantas e, en moitas cubertas aínda hai restos do que foi vida a bordo. Restos que xa son merda pura, agochas –ela tamén– no silenzo cómprice nun porto que está a curta distancia de centos de oficinas bancarias quew xa non solucionan, xa non venden artivos nin fondos nin ofrecen contas de bó pagador, nin conceden créditos que avalan, ai, o IGAPE e o ICOI. Máis lonxana está a delegación especial de Facenda, que a ver quen vai cobrar este ano. E ahí, ao carón, un dos mellores centros médicos de España que xa non é "Juan Canalejo" senon Complexo Hospitalario. Complexo de que?. Sanitario e universitario. Un centro que acolle ánimos decaídos, gañas permanentes de chorar, desexos irrefrenables de de berrar silenzos de ferro corroído, de aceiro despintado, de estampa mariñeira, dee mares que xa non cortarán as proas desas ducias de complexos dun sistema económico e social que se afunde coa pescada a pouco máis dun euro o quilo (se tes sorte de vendela e se aínda queda un barco que a pesque).

Oza, a orgullosa e desputada dársena coruñesa de Oza, afúndese nun cemiterio de chumbo, de mar de chumbo que non se rebela e de algas tamén de chumbo que agardan a colonización dos pecios. Os barcos están á venda. Hai quen dea máis? @mundiario

Comentarios