Dez anos de Feijóo como presidente da Xunta deixan un ronsel de externalizacións
Malia que externalizar servizos públicos non signifique privatizar, constituíndo ademáis unha boa ferramenta para ampliarmos servizos públicos hoxendía inexistentes, dende a Grande Depresión, Feijóo usou desta arma, sobre todo no eido sanitario, para reducir a calidade do servizo público sanitario.
Externalizar non é privatizar. O servizo público externalizado continúa sendo de titularidade pública e xestión privada e o xestor, o concesionario, ha continuar a prestar o servizo dacordo cas regras que lle sinale o sector público, e suxeito ao control e inspección da mesma. A colaboración público-privada, canda os consorcios interadministrativos, constitúe tamén unha ferramenta de ampliación dos servizos públicos cando os orzamentos non permiten grandes investimentos fixos.
Mais dende o comezo da Grande Depresión vivimos tempos nos que a externalización de servizos emprégase adoito para recurtar a calidade dos mesmos e transferir rendas ao sector privado a empresas próximas ao Poder, sempre refractarias á libre concorrencia, rent seekers piratas do público. Hai algúns anos, o Presidente Núñez Feijóo abría o hospital Alvaro Cunqueiro de Vigo defendendo a externalización ds servizos non sanitarios. Falábase entón de que non confundíramos a sanidade pública coa hostalería intrasanitaria. Pouco despois, o actual conselleiro Almuiña insultaba á nosa intelixencia dicindo que os hospitais non son hoteis e, xa que logo, o número de camas operativas non é o relevante.
O Hospital Alvaro Cunqueiro de Vigo é un bó exemplo dos gravísimos riscos da externalización. Porque nun hospital a alimentación integra tamén o proceso da curación. E non se pode curar se a hostaleria hospitalaria non é quén de atender as especiais necesidades de doentes de cancro e demáis enfermos consonte ca súa afección. Neste Hospital de Vigo chegouse ao extremo de confiar a alimentación dos doentes a unha empresa de catering que non atendía ás distintas necesidades alimenticias ordenadas polos médicos e á gravísima inconveniencia de que empregados da contrata de limpeza, operantes na cadea de suxo, accederán para limpar a contorna de doentes suxeitos a illamento.
Arestora coméntase o abandono da empresa contratista dende 2017 do servizo de electromedicina do CHUS compostelán. Unha empresa contratada só polo seu baixo prezo e que non cumpre co mantemento contratado. Canto tardará o SERGAS en restablecer o bó funcionamento das súas esenciais tarefas para mover a xeito as camas e facer endoscopias, colonoscopais ou ECG?
E poderíamos falar dos baixos níveis de calidade na prestación de servizos en ámbitos como a extinción dos lumes, ambulancias, residencias de terceira idade e salvamento marítimo, baixa calidade moitas veces vencellada aos baixos prezos de licitación e/ou a desaqueladas perspectivas de marxe empresarial dos contratistas. Como tamén da gravísima inconveniencia de que existan traballadores pobres prestando servizos públicos esenciais para a sociedade.
Externalizar é arriscado e habería reservarse só para aquelas actividades non esenciais nas que o sector público non poida estar presente sen investimentos desaquelados. @mundiario