Gerardo Fernández Albor, un centenario sempre político en todas as súas facianas
O presidente Albor non foi un médico metido a político, senón un centenario, político en todas as múltiples actividades que emprendeu.
Aquela saída por pés logo do afeite dos bigodes do 23-F levou a Felipe González ao poder e ás “nacionalidades históricas” a un galeguismo vendido como unha pócima máxica, a “realidade galega”. Eran tempos de importacións a fórceps, tanto pola dereita como pola esquerda, por exceso ou por defecto. Toda unha trágala para saír do fondo daquel pesadelo que padecemos 40 anos.
O caso é que Albor atou canto foi preciso e só caiu ao pisar unha trapela do transfuguismo.
O doutor, a quen coñecín profesionalmente e disfrutei do seu “sentidito”, actuou indefectibelmente como un político, desde a idade da razón.
Como médico-ciruxano.
Como piloto de caza, instruido na Luftwaffe, aunque , díxome,“non derribei nin un Spitfire”.
Como agradábel tertuliano de brillante retranca.
Até como testemuño da lonxevidade progresiva, racialmente dos galegos.
Non, Gerardo Fernández Albor –sen prexuízo da ideoloxía– ratificou a irrefutábel sentencia de que “ a política é a arte do posibel”, ou non é unha política política. @mundiario
