A vinganza do Torcido

Fotograma de La Venganza, de Bardem.
Fotograma del film La Venganza, de Bardem.

O temporal matou tamén a un vello cabalo, o querido Zango. A súa morte apenou a moitos. Era un lindo zaino negro, de crins e colas longas, ao final fraco e sabio inintelixible. Coido que el non querería venganza. Pero o Torcido segue aí, alimentando a tantos e tantos paxaros sorprendidos e odiadores.

A película de Bardem “A vinganza”,  con Carmen Sevilla, Raf Vallone e Jorge Mistral (1958), demostra a persistencia das paixóns de sempre. No filme, o chamado “Torcido” dispón dunha cuadrilla de segadores que defenden o seu traballo e beneficio con unllas e dentes e, de se ver ameazados, están dispostos a todo, mesmo á vinganza total, esa tan primaria resposta emocional reparadora do ánimo ofendido e danado. Mesmo a risco de destruir futuras posibles colleitas de bo trigo.

A tormenta foi tremenda e inesperada. O ceo cubríuse con tal rapidez que non deu tempo a refuxiarse e reaccionar. A tormenta era máis veloz ca todos, amareladas nubes de polvo non deixaban ver o horizonte nin o camiño. As gaivotas e os chorlos comezaron a voar enlouquecidos. Caían gotas gordas e pesadas, como de lameiro. A tempestade estalou con furia. Nunha completa oscuridade retumbaba o seu fragor. O Torcido quería venganza, ao prezo que fose.

A tormenta rematou co día. Ao mencer comprobamos os danos. As patacas e o millo arruinados, as árbores de froito castigadas, a colleita en suspenso. Morreran tres ou catro vacas e había non menos de corenta ovellas atontadas polos golpes recibidos na cabeza.

O temporal matou tamén a un vello cabalo, o querido Zango. A súa morte apenou a moitos. Era un lindo zaino negro, de crins e colas longas, ao final fraco e sabio inintelixible. Coido que el non querería venganza. Pero o Torcido segue aí, alimentando a tantos e tantos paxaros sorprendidos e odiadores.

“Allá lejos y hace tiempo” (Guillermo Enrique Hudson, 1977). 

Comentarios